پرینورافی یا پرینئوپلاستی یک نوع جراحی ترمیمی و زیبایی است که روی ناحیه پرینه (بین واژن و مقعد) انجام می شود. هدف این عمل، ترمیم عضلات و بافت های پرینه است که ممکن است در اثر زایمان طبیعی، پارگی های شدید، افزایش سن، یا فعالیت جنسی متعدد، دچار شلی یا آسیب شده باشند. این جراحی می تواند هم جنبه ی زیبایی داشته باشد و هم کارکردی، به ویژه برای زنانی که از کاهش قدرت عضلات کف لگن یا احساس گشادی در دهانه واژن رنج می برند.
در طول پرینورافی، جراح با بخیه های ظریف، عضلات پرینه ای را به هم نزدیک کرده و بافت های اضافی را برمی دارد تا ناحیه به فرم اولیه خود بازگردد. این عمل معمولاً به صورت سرپایی و با بی حسی موضعی یا بیهوشی سبک انجام می شود و دوران نقاهت آن نیز نسبتاً کوتاه است. پرینورافی نه تنها به بهبود ظاهر ناحیه کمک می کند، بلکه در افزایش کیفیت رابطه جنسی، کاهش احساس شلی واژن و بهبود اعتماد به نفس بانوان نیز مؤثر است.
پرینورافی برای زنانی مناسب است که به دلایل مختلف دچار شلی، آسیب یا تغییر شکل در ناحیه بین واژن و مقعد شده اند. بسیاری از خانم ها بعد از زایمان های طبیعی سخت، اپی زیوتومی (برش پرینه در زایمان)، یا افزایش سن، دچار کشیدگی و کاهش قدرت عضلات پرینه ای می شوند. این وضعیت می تواند باعث کاهش حس جنسی، درد در حین رابطه، یا حتی نارضایتی از ظاهر ناحیه تناسلی شود.
همچنین زنانی که به دلیل فعالیت جنسی زیاد، کاهش حجم عضلات کف لگن، یا جراحی های قبلی دچار افتادگی یا ناهماهنگی در ساختار پرینه شده اند، کاندید مناسبی برای پرینئوپلاستی هستند. این جراحی با بازگرداندن ساختار طبیعی و تقویت عضلات کف لگن، نه تنها ظاهر ناحیه را بهبود می دهد، بلکه در عملکرد جنسی و راحتی فیزیکی نیز مؤثر است.
اگرچه بسیاری از افراد این دو اصطلاح را به جای هم به کار می برند، اما پرینورافی با واژینوپلاستی تفاوت دارد. پرینورافی روی ناحیه پرینه، یعنی بخش بین دهانه واژن و مقعد انجام می شود و تمرکز آن روی ترمیم و سفت سازی این قسمت است. در حالی که واژینوپلاستی یک عمل گسترده تر است که کل کانال واژن را نیز درگیر می کند و با هدف تنگ کردن داخل واژن انجام می شود.
پرینورافی معمولاً در زنانی انجام می شود که در ظاهر بیرونی یا عملکرد ناحیه پرینه دچار آسیب یا افتادگی هستند، در حالی که واژینوپلاستی اغلب برای درمان گشادی داخلی واژن به کار می رود. گاهی اوقات این دو عمل به صورت همزمان انجام می شوند تا نتیجه ای کامل تر و ماندگارتر حاصل شود.
پرینئوپلاستی یا ترمیم پرینه تنها یک عمل زیبایی نیست، بلکه نتایج آن می تواند تأثیر مثبتی بر سلامت روانی، عملکرد جنسی و راحتی فیزیکی فرد بگذارد. این جراحی با بازسازی عضلات کف لگن، به تقویت کنترل عضلانی، افزایش اصطکاک جنسی، و بهبود هماهنگی میان ناحیه تناسلی و مقعد کمک می کند.
مهم ترین مزایای پرینورافی شامل موارد زیر است:
- بهبود ظاهر ناحیه پرینه
- افزایش حس جنسی و رضایت از رابطه
- کاهش احساس باز بودن واژن
- کمک به کنترل بهتر عضلات کف لگن
- بهبود زخم های باقی مانده از زایمان یا برش اپی زیوتومی
- افزایش اعتماد به نفس در زنان
بعد از عمل پرینورافی لازم است به مدت حداقل ۴ تا ۶ هفته از فعالیت جنسی، بلند کردن اجسام سنگین و ورزش های شدید خودداری شود. حفظ بهداشت ناحیه، شست وشو با شوینده های ملایم، خشک نگه داشتن محل بخیه، و مصرف داروهای تجویز شده (مثل آنتی بیوتیک یا مسکن) در روند بهبودی بسیار مؤثر است.
استفاده از لباس زیر نخی، پرهیز از نشستن طولانی مدت، خوابیدن به پهلو، و مصرف غذاهای ملین برای جلوگیری از یبوست توصیه می شود. مراجعه منظم به پزشک برای بررسی وضعیت بخیه ها و جلوگیری از عفونت نیز از الزامات دوران نقاهت است.
هزینه عمل پرینورافی بسته به محل کلینیک، تجربه جراح، نوع بیهوشی، شدت آسیب ناحیه پرینه و ترکیب با سایر جراحی ها متفاوت است. به طور معمول، هزینه این جراحی در سال ۱۴۰۴ بین ۱۵ تا ۳۵ میلیون تومان متغیر است. اگر پرینورافی همراه با واژینوپلاستی یا لابیاپلاستی انجام شود، این رقم ممکن است بیشتر شود.
این جراحی در اغلب موارد جزو خدمات زیبایی محسوب می شود و تحت پوشش بیمه های درمانی نیست. برای برآورد دقیق هزینه، حتماً باید جلسه مشاوره حضوری با پزشک برگزار شود.
آیا پرینورافی درد دارد؟
معمولاً با بی حسی یا بیهوشی انجام می شود و درد بعد از عمل با داروهای مسکن قابل کنترل است.
آیا این جراحی خطرناک است؟
خیر، در صورت انجام توسط پزشک متخصص و رعایت مراقبت ها، یک عمل ایمن و رایج محسوب می شود.
آیا پرینورافی باعث تنگی واژن می شود؟
خیر، تمرکز این عمل روی عضلات ناحیه بین واژن و مقعد است، نه کانال واژن. البته ممکن است احساس تنگی نسبی افزایش یابد.
چقدر بعد از عمل می توان رابطه جنسی داشت؟
حداقل ۶ هفته بعد از عمل و با تأیید پزشک، رابطه جنسی مجاز خواهد بود.
آیا جای بخیه یا اسکار باقی می ماند؟
بخیه ها معمولاً جذبی هستند و در ناحیه ای قرار می گیرند که به مرور کاملاً محو می شوند.
