بهطور کلی، 2 روش مختلف و اصلی برای ایجاد چال یا فرورفتگیهای گونه وجود دارند. انتخاب روش مناسب برای عمل چال گونه به عوامل مختلفی از جمله آناتومی صورت، ترجیحات بیمار و تجربه جراح بستگی دارد. در بعضی از موارد، ممکن است جراح از ترکیبی از هر دو روش برای دستیابی به بهترین نتیجه استفاده کند. هر کدام از این روشها بهدلایل خاص و با در نظر گرفتن شرایط جراحی انجام میشوند و عبارتاند از:
1. روش جراحی داخل دهانی
این روش رایجترین روش در بین جراحان پلاستیک است و در آن برشی کوچک داخل دهان، درست در زیر محل ایجاد چال، ایجاد میشود. در ادامه، عضله شیپوری صورت یا عضله بوکسیناتور (Buccinator muscle) که ماهیچهای در گونه است، شناسایی و بخیه زده میشود. این بخیه عضله را به بافت زیرین گونه متصل میکند و با ایجاد کشش، هنگام لبخند زدن، فرورفتگی چال ایجاد میشود.
در پایان این روش از عمل چال گونه، برش با بخیههای ظریف بسته میشود. مهمترین ویژگی روش جراحی داخل دهانی این است که جای زخم قابل مشاهدهای بهجا نمیگذارد. همچنین، دوره نقاهت آن کوتاهتر است و عوارض جانبی کمتری دارد. از طرفی، ممکن است این روش برای افراد با آناتومی دهان خاص مناسب نباشد. ضمناً در این روش عمل چال خنده، دید جراح محدودتر است و ممکن است کنترل دقیق محل چال دشوارتر باشد.
2. روش جراحی روی گونه
برخلاف روش قبلی، در این روش، برشی کوچک روی گونه، در محل ایجاد چال، ایجاد میشود. سپس جراح عضله بوکسیناتور را مثل روش داخل دهانی بخیه میزند. در نهایت، برش ایجاد شده روی گونه با بخیههای ظریف بسته میشود.
مهمترین مزیت این نوع عمل چال گونه، دید جراح برای بخیه زدن بهتر عضله است. ممکن است کنترل دقیق محل چال گونه در این روش آسانتر باشد و جراح، تسلط بیشتری روی عمل داشته باشد.
البته، نباید فراموش کنید که این روش جای زخم قابل مشاهدهای برجای میگذارد. همچنین، دوره نقاهت آن طولانیتر است و عوارض جانبی بیشتری دارد.