جوش چرکی روی جای بخیه بینیم بعد از عمل بینی

آنچه از عکس‌هایی که ارسال کردید و سؤال‌تان فهمیدم این است که موضوع مربوط به ایجاد ضایعه‌ای شبیه جوش چرکی یا التهاب موضعی روی محل بخیه کنار بینی، حدود ۵۰ روز بعد از جراحی بینی است که با مصرف موپیروسین و پماد آ د تا حدی کوچک‌تر شده اما هنوز به‌طور کامل برطرف نشده است.

علت احتمالی ایجاد این ضایعه

در این بازه زمانی بعد از جراحی، چنین ضایعاتی معمولاً به یکی از دلایل زیر دیده می‌شوند و اغلب نگران‌کننده نیستند:

• باقی‌ماندن واکنش التهابی بدن به نخ بخیه (به‌ویژه اگر بخیه جذبی بوده باشد)

• بسته شدن منافذ پوست و تجمع چربی یا ترشحات در محل اسکار

• عفونت سطحی خفیف پوست بدون درگیری عمقی

• تحریک مکرر ناحیه به دلیل لمس، شست‌وشوی نادرست یا چسب بینی

اینکه با مصرف موپیروسین کوچک‌تر شده، نشانه خوبی است و معمولاً به معنای کنترل عفونت سطحی است.

کارهایی که در حال حاضر می‌توانید انجام دهید

با توجه به شرایط فعلی، این اقدامات بیشترین احتمال بهبود کامل را دارند:

• مصرف موپیروسین را طبق دستور پزشک ادامه دهید، معمولاً تا ۱۰ الی ۱۴ روز

• پماد آ د فقط به مقدار کم و برای جلوگیری از خشکی استفاده شود، نه به‌صورت لایه ضخیم

• روزی یک بار محل را به‌آرامی با سرم شست‌وشو یا آب جوشیده سردشده تمیز کنید و کاملاً خشک نمایید

• به هیچ عنوان ضایعه را فشار ندهید یا تخلیه نکنید، چون باعث باقی‌ماندن اسکار یا گسترش التهاب می‌شود

• فعلاً روی آن ناحیه چسب بینی نزنید یا اگر مجبور هستید، تماس چسب با محل ضایعه حداقل باشد

• از کرم‌های ترمیم‌کننده یا ضداسکار تا زمانی که ترشح یا التهاب فعال وجود دارد استفاده نکنید

چه زمانی نیاز به بررسی بیشتر دارد

در بیشتر موارد، این ضایعات طی چند هفته به‌تدریج فروکش می‌کنند، اما در شرایط زیر لازم است حتماً توسط پزشک معاینه شوید:

• اگر ضایعه سفت‌تر، دردناک‌تر یا بزرگ‌تر شود

• اگر ترشح چرکی فعال، قرمزی منتشر یا گرمی پوست ایجاد شود

• اگر پس از حدود ۳ تا ۴ هفته همچنان به‌طور کامل برطرف نشود

در این موارد، گاهی خارج کردن باقی‌مانده نخ بخیه یا تغییر درمان موضعی باعث بهبود سریع می‌شود.

جمع‌بندی

ضایعه‌ای که در عکس دیده می‌شود به‌احتمال زیاد یک التهاب یا عفونت سطحی خفیف مرتبط با بخیه است که روند بهبود را شروع کرده است. ادامه درمان موضعی، پرهیز از دستکاری و صبوری معمولاً کافی است و در اغلب بیماران بدون باقی‌ماندن اثر دائمی برطرف می‌شود. مهم‌ترین نکته، جلوگیری از فشار، تخلیه و تحریک مکرر محل تا زمان ترمیم کامل است.